December was een maand van feest. De sombere winteravonden werden tot 1960 omgekregen, om naar hoorspelen te luisteren die op de radio kwamen. Af en toe viel die uit, maar een klap was voldoende om hem aan de praat te houden.  Soebkad in de pot, was zo’n hoorspel. Tegenwoordig noemen ze dat podcast. Hoorspelen ontwikkelde je fantasie. 

Bij ons thuis werd sinterklaas gevierd. We hadden ons niet aangepast aan het Kerkraadse gebruik, afkomstig uit Duitsland, om cadeautjes met de kerst te geven. Wij vierden sinterklaas. Dan had je het ook gehad, de cadeautjes. Vanaf half november mochten we soms de schoen zetten en hadden ‘‘s morgens meestal een koetjesreep chocolade er in liggen. Die waren goedkoop, want een bovengronder had maar een karig inkomen. Op Sinterklaas avond gingen we naar bed en konden de slaap nauwelijks vatten, meestal werd het wel in het weekend gedaan, dat kwam beter uit, dan kon je er ook van genieten, dan hoefde je niet naar school. Sinterklaas avond was steevast de zaterdagavond na Sinterklaas. Als we beneden kwamen, allemaal tegelijk, dan stond er voor iedereen op de plek waar je normaal ook at, een bord, vol met snoepgoed pepernoten enz. en er lag een cadeautje. Zo heb ik ooit een vliegtuig gekregen, die had mijn moeder gespaard op de gouda’s glorie zegels.  Ik heb er heel wat mee afgespeeld en hij is ook bewaard gebleven, maar nu heb ik hem niet meer.  Af en toe haalde ik hem van zolder, speelde er een paar maanden mee en dan ging het weer terug de zolder op. 

Als we bijgekomen waren van al deze vreugde belevenissen en gegeten hadden, waarvan de nodige snoep, waardoor we niet meer veel zin hadden in een boterham, gingen we naar oma Crutzen en opa Senden. Daar stond dan weer zo’n bord voor ons klaar met weer een cadeautje voor iedereen. Ik heb ooit een schop gekregen, een rode. Ik was er hartstikke gelukkig mee, hoewel mijn moeder dat niet vond, maar blijkbaar had ze last van concurrentie strijdt.

Als sinterklaas voorbij was en je had op school gepronkt met je cadeautje, keerde de gewone dag weer terug. In december lag er meestal sneeuw, werd er glijbaantje getrokken op het bergje en gleden we de berg af sprongen over de stoeprand en belanden in de heg van de tuin van Aai, waar de doornen van de heg door onze trui prikte. Om vervolgens de berg weer op te lopen om weer een baantje te glijden. Om 5 uur in de avond werd er gegeten en na het eten gingen we weer. In het schijn van de lantaarnpaal een baantje trekken. Iedereen was buiten. Dat maakte het gezellig vond ik. Om 8 uur moesten we naar binnen en naar bed. We sliepen als een steen en de dag kon niet snel genoeg omgaan, om het ritueel van de vorige dag te herhalen. Maar na een paar dagen zette de dooi in en was het weer over. Een Witte Kerst was toen net zo zeldzaam als nu. 

Een paar dagen werd er een kerstboom geïnstalleerd, met onder aan de voet een kerststalletje, kindje jezus lag er uiteraard niet in. Want dat was nog niet geboren  

Op Kerstavond gingen we naar de nachtmis, en inderdaad kwam het wel eens voor dat als je naar buiten kwam, het aan het sneeuwen was. Op kerstmorgen bleven de gordijnen dicht. Als we beneden kwamen, stond er weer een bord. Achter het bord stond een paddenstoel rood met witte stippen, met een kaarsje erin te branden. Midden op de tafel 2 grote houten kaarsen standaards, die mijn vader en moeder ooit gekregen hadden van ome Mies en tante Keta. Er zaten uiteraard kaarsen in die branden. De kaarsje in de boom branden niet. Dat was te gevaarlijk vond mijn vader die ook brandweerman was op de staatsmijn Wilhelmina. Onder aan de voet van de kaarsen stonden naast de broodkorf 2 boterschotels met echte boter. Normaal kregen we margarine maar met de kerst stond echte boter op tafel. Onbetaalbaar voor mensen met een laag inkomen in die tijd  de boter had de vorm van een roosje. Op ons bord lag er een beschuitje met muisjes. Gekleurde hagelslag. De beschuiten waren gesmeerd met echte boter. Er lag naast het normale brood, ook broodjes, krentenbrood op tafel, het krentenbrood en de broodjes bakte mijn moeder zelf.  

In de loop van de morgen, kwamen oma Crutzen en opa Senden, om mee te eten met het kerstdiner. Onder het genot van een Willem II sigaar dronk mijn vader en opa een Elske of een jonge jenever. Er werd wat gepraat over het weer en de politiek, tot dat mijn moeder rond 12 uur aan tafel riep  voor het kerstdiner. Daar waar normaal Magda en Cecilia zaten, zaten nu Opa en Oma. De tafel was uitgetrokken, zodat er wat meer plaats was, want eind jaren 50 waren we met met 6 kinderen. In 1960 kwam de laatste.

Als voorgerecht kregen we asperges waar omheen gewikkeld was gekookte ham en op het bord was toefjes eigeel gespoten, van gekookte eieren. Er zaten nog allerlei kruiden in. 

Daarna kregen we kalfsvlees doorbakken, want dat moest zo van mijn vader, met fruit, meestal uit blik. 

Daarna kregen we konijn. Een jaar was Flipje aan de beurt die mijn opa geslacht had zonder mijn medeweten. De verschrikkelijkste dag in mijn jonge leven. We hebben niks van gegeten. Wat een liefde loze ouders had ik.  Elke dag had ik voer gesneden voor het konijntje het hok schoongemaakt en daar lag hij nu op ons bord. 

Als de konijn voorbij was dan kwam er nog mouse chocola in glazen kuipje en als dat op was en iedereen uitgeblust er bij lag, dan kwam er nog zelfgemaakte Christoffeltaart, die was gemaakt van het eiwit. Want Christoffeltaart is een schuimtaart met heel veel slagroom en chocolade. 

Eind jaren 60 begin jaren 70 kwamen de schoonbroeren en kleinkinderen. En werd het vreten op aarde in huize Crutzen. In 1973, stopte ik met het eten van vlees en keek me die vreetpartijen van de zijlijn aan. 

Een vegetarische kok was mijn moeder bepaald niet. Ik ben mijn tijd altijd ver vooruit geweest. Nu weten we dat vlees de aarde naar de knoppen helpt. En dat minderen noodzakelijk wordt wil de mensheid overleven. In de loop van de tijd ben ik van vegetariër naar veganist gegaan. Geen dierproducten meer op mijn bord. Ik heb ook geen auto. En panelen op het dak.  De moord op Flipje is het begin van de ommekeer.  Het was ook het eerste wat ze van me afpakten, zonder te vragen, vele dingen zouden volgen. 

Een stamboom maken van jezelf zou bij mij dan alleen de familie Crutzen zijn geweest en dan een punt erachter. maar aangezien ik geëmancipeerd ben, ga ik ook op zoek naar de andere familie en dat doen de boeken van de familie Delahaye niet, helaas moet ik zeggen, want er zijn interessante verhalen bij. 

in mijn stamboom staan 6 verschillende stammen Crutzen en ze zijn ergen wel met elkaar verbonden maar geen rechtstreekse familie. op Geneanet laten ze met een groen bolletje zien waar ik van afstam en dus mijn broer en zussen ook. dus de stamboom zit er in verweven. 

Maar pak nu Jean Guillaume Crutzen

geboren in 1792, moet hij in1812 in militaire dienst een paar dagen na zijn opkomen, wordt hij Tambour Maitre. Jean Guillaume is maar een klein mannetje van 157 centimeter lees ik op de kaart van militaire dienst, maar mijn vader was niet veel groter met zij 168 cm en als ik die Klinefelter niet had gehad, was ik ook maar  166 cm geweest. Klein zijn zit in de familie Crutzen, mijn opa Delahaye schijnt groot geweest te zijn, tenminste dat zei mijn moeder altijd, daarom was ik zo groot, om mijn Klinefelter te verdoezelen. Maar goed.

Jean Guillaume overleeft al trommelend de oorlogen van Napoleon. Op Delpher vind ik hem terug als hij zijn honderdste verjaardag viert en in een andere advertentie staat zijn overlijden met 102 jaar. Op die datum was hij 99 jaar. hartstikke oud voor die tijd.

is het dan wel dezelfde Crutzen. dat heb ik onderzocht. in het leger van Napoleon zijn maar 2 geweest die Crutzen heette en die zaten in het 123 ste regiment, daar zaten overigens alle Nederlanders in. de tweede Crutzen was geboren in 1764, die vergissing zou te groot zijn geweest, bovendien had hij een totaal andere voornaam. 

Crutzen kunnen oud worden en niet oud worden, iedereen vult het leven anders in. Hans Crutzen geboren in 1922, is op veertien dagen na 99 geworden en als corona er niet was geweest was hij er beslist 100 geworden. hij is dan wel niet aan Corona overleden, maar door Corona kun hij niet meer naar zijn tuin en dat was zijn lust en zijn leven. een long-ontsteking was fataal. 

 Wat me altijd gestoord heeft aan de boeken Herten in Het Woud dat ik geen digitale index had dus een pdf waar je kunt in zoeken. Een PDF kan ik zetten in Boeken op mijn Apple en dan is die overal beschikbaar op wat voor een device dan ook. Een leesbare PDF bedoel ik natuurlijk. Nou ik heb er een gemaakt die kun je downloaden onder Download Files. 

 Een paar commentaren van mijn zus Magda in de Volkskrant.  De hypocrisie ten top. Na dit verhaal heb ik de redactie van de Volkskrant gevraagd niks meer te plaatsen van deze dame die blijkbaar vergeten is waar ze vandaan komt en wat ze uitgevreten heeft. 

Nummertje 1 26 april 2023

De eerste is al fraai. Zelf is ze eerst naar Schiedam gegaan, toen naar Helmond en daarna naar Hillegom en nu schijnt ze in Heerlen te wonen, maar nu is ze ook 9 jaar gepensioneerd.

Blijkbaar was het heimwee zo sterk dat ze weer hier wilde wonen.  Hier nooit belasting betaald, maar wel lekker profiteren. Maar daar waren ze wel goed in in dat profiteren en uitbuiten. 

Ereschuld

Met belangstelling het artikel in de Volkskrant van 25 april gelezen over de ereschuld aan Groningen en het leren van de mijnsluiting in Limburg. Geld is inderdaad niet de oplossing.

Als kind uit de oostelijke mijnstreek, wil ik pleiten de jongeren te behouden voor de streek. Zorg ervoor dat ze kunnen leren, wonen en werken in hun eigen regio. De samenleving blijft dan behouden. Scholen kunnen blijven bestaan. De Randstad raakt niet overvol. Politici horen hiervoor te zorgen zowel van linkse als rechtse signatuur. Schep hiervoor de mogelijkheden. Dat kost geld, maar levert het dubbele op.

Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 2

Deze is van 11-4-2023 een dag na haar verjaardag, zou ze wel nuchter zijn? 

Ze is boven de 70, niet te geloven, ze is net een dag 74. En dan die voorlaatste zinsnede, "Alles hoort erbij", toppunt van hypocrisie, ik heb er nooit bij gehoord, sterker nog ze hebben me onterfd en zo iemand schrijft in de krant dat iedereen er bij hoort. Transgender in het gezin en dan ff zeggen ja we aanvaarden je wel, want we zijn voor diversiteit, tenminste de buitenwereld moet dat denken en geloven, maar voor de rest, je kop dicht houden. 

Ik ben nu boven de 70. Volgens sommige briefschrijvers heb ik niets meer te vertellen. Mag ik mij nergens mee bemoeien. Als ik ziek word, moet ik de gezondheidszorg niet zoveel belasten. Dat kost teveel. Verder moet ik niet klagen.

Aan de mensen die dit schrijven wil ik meegeven: ouderen horen ook bij onze samenleving, en hebben iets te vertellen. Net zoals jongeren. Zorg dat onze samenleving divers is én blijft.

Oud, middelbaar en jong, gekleurd en ongekleurd, en ongeacht welke geaardheid iemand heeft. Alles hoort erbij, ook boomers.

En zorg ervoor dat politici die veelzijdigheid bewaken. Daar zijn ze voor.
Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 3 12-3-2023

Ietjes meer als 30 jaar geleden, hadden we voor de 40 jarige bruiloft van mijn ouders een boek samengesteld, terwijl ik de grootste bijdrage had geleverd, stond ik niet in de colofon. 10 jaar daarna werd ik uitgenodigd voor de 50tig jarige bruiloft en ik schreef iedereen een brief, maar  van Magda kreeg ik geen brief terug, dus ik was niet welkom, toen mijn moeder me uitnodigde om naar huis te komen om mijn vader te herdenken in 2002, ben ik gegaan, ik doorbrak de cultuur van het elkaar negeren, maar Magda niet en de rest ook niet, in de kerk werd ik bijna de bank uitgezet, maar ik kon me handhaven. Toen ik om een overzicht vroeg van de bezittingen, en het testament van mijn vader, heb ik 7 maal gebeld met Magda 6 keer heeft ze de telefoon opgehangen als ik wat zei,  uiteindelijk kreeg ik haar man eraan die meende me te moeten zeggen dat ik niks kreeg. Ik heb daarna mijn moeder geschreven met een laatste waarschuwing: kreeg ik inderdaad niks, dan sleepte ik haar voor de rechter. En zie toen kon het. In 2009 overleed mijn moeder. ik was onterfd. Ik kreeg nog 9000 euro van mijn vaders deel en 350 van mijn moeders deel. Ik liep 50.000 euro mis. Ze hebben alles er aan gedaan om ook die 9350 euro niet te hoeven uit te betalen.  Magda praat van Cultuur doorbreken en van machtsspelletje. Dit commentaar slaat alles, wat een hypocrisie ongelofelijk. Als nog eens zo'n onbeschoft commentaar in de volkrant staat ga ik de volkskrant toch vragen om het commentaar van deze aan alzheimer leidende persoon niet meer in de krant te zetten. 

Cultuur doorbreken

Bijna 30 jaar geleden ging ik werken als bouwkundige bij gemeentewerken van een grote stad. Hier werkten voornamelijk mannen. Mannen die zich beter voelden dan hun vrouwelijke collega’s en gewend waren om met elkaar over vrouwen te praten in niet al te fraaie bewoordingen.

Je werd horende doof. Het raakte je echter wel. Als je dan als gelijkwaardige vrouwelijke collega binnenkwam, was dat moeilijk. Een mannencultuur doorbreken was bijna onmogelijk.

Die cultuur is blijkbaar nog steeds aanwezig, als je leest wat er op de redactie van NOS Sport is gebeurd. Maar we zijn nu op een breekpunt aangekomen, en dat is goed.
Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 4 11-9-2022

Als ik niet beter zou weten zou je bijna denken, die arme sodemieter totaal geen geld en totaal geen tijd en dan moeten ze ook nog op de kindjes van Naomi letten, och, och wat hebben we het toch zwaar. Ze werkte toch oude afdeling bouwkunde van een grote gemeente, nou dan heeft ze er ook een aardige prijs aan overgehouden, haar man was inspecteur van het MBO onderwijs op het ministerie van onderwijs. In Hillegom bewoonde ze een koop flat van 495000 euro. Klagen met gezonde benen. Bovendien vind ik dat het je plicht is dat je je kleinkinderen verzorgt. Zelf kent ze dat niet, want oma Delahaye kon dat niet meer en is in 1958 overleden en oma Crutzen was winkelierster en had geen tijd. We zijn vaak genoeg naar tante Maria gegaan die ons opgevangen heeft en dat was een zus van mijn moeder. Die nooit geklaagd heeft, maar het met liefde deed. 

Zorgakkoord

Geachte minister Kuipers, ik – oudere, gepensioneerd, vrouw – en met mij vele andere ouderen hebben gezorgd voor onze kinderen, ouders en kleinkinderen. Ontslagen worden als je zwanger werd. Zorgen voor je ouders als een soort thuiszorg, ook toen het te veel tijd ging kosten. Opgepast op onze kleinkinderen: kinderopvang werd steeds duurder.

Nu hebben wij ouderen met slijtage van geest en lijf zorg nodig. Mogen we nu eindelijk ook eens beroep doen op zorg en een beetje aandacht. We hebben altijd onze bijdrage aan de samenleving geleverd. Met de hartelijke groet van een oudere, die dadelijk zorg nodig heeft die niet meer geleverd kan worden. Of moeten wij maar stoppen met het leven?
Magda Savelsbergh-Crutzen, Heerlen

Nummertje 5.  28-1-2021

Nou zij heeft gegarandeerd financiële rijkdom, maar het kan ook zijn dat ze dat niet heeft, want met geld omgaan kon ze niet. Maar ik denk toch wel dat ze de schaapjes op het droge heeft. Toen ze dit schreef woonde ze nog in die kapitale flat van bijna 5 ton in Hillegom. Ze moet alzheimer hebben, dat kan niet anders, want ik, ik was toen nog een jongetje, heb mijn studie helemaal zelf moeten betalen en zij en die andere 4 meisjes hebben geen rooie cent zelf betaald. En ze hebben allemaal gestudeerd, mijn moeder is moeten gaan werken bij Wetzelaer en bij mevr. Grooten, de eigenaren van Schunck in die tijd in Heerlen, om de meisjes te kunnen laten studeren, maar eerst werd Magda getest toen ze van de lagere school afkwam ze werd getest voor lyceum. Want inheb het verslag gelezen wat op de kleerkas van mijn ouders lag. Mij hebben ze nooit getest, wel in 1985 en toen bleek dat ik de slimste was IQ 130. Mij hadden ze naar de MULO gestuurd en daar had ik geen zin in en ben naar de ambachtsschool gegaan, en vanaf dat moment alles zelf betaald. Ook nog altijd 1/3 van mijn salaris afgegeven thuis. Zat naderhand in de erfenis hebben ze o.a. seksie lingerie van gekocht, als je zelf niks meer voorstelt dan moet je de schijn hooghouden. Toen ze het huis uitgingen, hebben ze ook nog de uitzet betaald gekregen van mijn ouders inclusief de wasmachine, die ik overigens gerepareerd heb toen de lagers kapot gingen. Ze hebben geluk gehad met die vader die ze hadden, die alles deed om zijn meisjes te laten studeren, maar voor die ene zoon die een afwijkend chromosoom patroon had, die kon doodvallen. 

Babyboomers

Graag zou ik willen dat columnisten van de Volkskrant het thema babyboomers niet steeds opnieuw oppakken en deze generatie van alles toedichten, met haar zogenaamde financiële rijkdom. Klopt, we zijn een grote generatie. Na de oorlog werden er veel kinderen geboren. Arm en rijk. Kerk en staat stimuleerden dit.

Geboren in die tijd maakte het wel degelijk uit of je meisje of jongen was, de plek waar je werd geboren en hoe vermogend je ouders waren. Als meisje waren de kansen geringer om te studeren. Werd je geboren in het zuiden of oosten, dan was de kans om geen werk te vinden of werkeloos te worden vele malen groter.

De waarden van huizen verschilt duidelijk in deze streken met woningen in de Randstad, tot op de dag van vandaag.

Crisis hebben wij als babyboomers om de tien jaar meegemaakt. Oliecrisis, werkeloosheid, ict, kredietcrisis en deze pandemie.

Gezorgd voor onze ouders en onze kinderen, en opgepast op onze kleinkinderen. Ook dat is steun en betekent financiële hulp. In de economie wordt dit niet in geld uitgedrukt.

Kortom er zijn schatrijke, rijke, minder rijke, minder arme en arme babyboomers, net zoals bij andere generaties. Dat is heel normaal.

_{Magda Savelsbergh-Crutzen, ­Hillegom}

 Winand De La Haye en Francoise Guillaume Trouwen in 1627 in Gulpen ze sterven allebei op de zelfde dag in 1635 hoogstwaarschijnlijk aan de pest. maar voordat ze dat doen krijgen ze 3 kinderen. Sebastianus het laatste kind wordt geboren in 1633 een van de getuigen bij de doop is Joannes Cruijtserclaes en die Joannes is een voorvader van mij. Of die  Sebastianus een voorvader van mij is weet ik niet zou kunnen, zover ben ik nog niet. Zijn vader in ieder geval wel. De families kenden elkaar al 300 jaar eerder voordat Tiny Delahaye en Joep Crutzen elkaar leerde kennen. De Genen zoeken elkaar op.

Voor de mensen die de boeken hebben, staat het in III B, blz 114 boven aan.het gaat verder op blz 139 Hoofdstuk 5 De arme Tak van Gulpen. 

Hubert Renier van de Schoor is getrouwd met Maria Catherina Bouwels, daar stuit ik op toen ik de stamboom van de familie Bouwels zat uit te werken. Zou die van de Schoor dan familie zijn van Mies van de Schoor de man van Tante Keta. 

Ja Hubert Renier van de Schoor heeft dezelfde voorvaders als Mies van de Schoor. Waaruit je mag concluderen dat de families elkaar kenden, tussen Mies en Hubert Renier zit maar 1 generatie. De vader van Mies is een broer van Hubertus Renier van de Schoor, dus Hubert Renier was een oom van Mies. De vader van Maria, was een broer van de grootvader van Jo Bouwels

 De stamboom van de Familie Crutzen staat ook op Geneanet. Waarom daar, omdat Geneanet voor iedereen vrij toegankelijk is. Je hoeft geen abonnement te hebben om iets te vinden, hoewel met abonnement je meer mogelijkheden hebt. Vandaag heb ik de gedcom van de familie Delahaye toegevoegd, waardoor er nu meer als 13300 namen in de stamboom staan. In principe staan de 10 boeken die uitgegeven worden door Guido Delahaye nu op Internet plus dat wat hij heeft, de stamboom van de familie Crutzen, maar ook de familie Bouwels, Limpens, Pelen, Engels, Paul Crutzen (Nobelprijswinnaar), Florie, Maurer, Savelsbergh, Smetz.  Staan er fouten in, laat het me weten. 

 Een paar stukken van de familie Crutzen heb ik weggedaan. Dat is de familie bijbel van Jan Joseph Hubert Crutzen, zijn Bierkruik die ik samen met de bijbel gekregen had, waar het jaartal 52 op staat, dan moet dus 1852 zijn en dan is hij van de vader van Jan Joseph Hubert Crutzen geweest en het misaaltje van Catharina Huppertz. Alles is gegaan naar de Heemkunde vereniging van Vaals, zodat het voor iedereen zichtbaar wordt. Alles zou naar de stamhouder moeten gaan, dat was ik en dat ben ik niet meer en aangezien ik niet meer bij de familie Crutzen hoor, want de transfoben hebben me verstoten, leek het me verstandig dat het toch bewaard bleef voor het nageslacht. De Bijbel is overigen van 1892 en ik heb geen tweede kunnen vinden op internet, Het is een Statenbijbel en ooit had me iemand die hem wilde hebben 2000 gulden er voor geboden. Dat heb ik uiteraard niet gedaan. De geschiedenis van een familie vind ik belangrijker, dan 2000 gulden. Daar zijn familieleden die daar beslist anders over denken.

 De familie Starmans had ik nog niet. De familie van de echtgenote van Nicolaas Paul Crutzen, ome Men dus. 

Elke familie heeft een zwart schaap. Deze familie dus ook Bartholomeus Starmans, de naam had hij te danken aan de vader van zijn moeder, werd in 1820 in Venlo geboren, dat is een beetje uit de slag, want de rest van de familie wordt in Oud-Valkenburg geboren. Dat Venlo staat in het gevangenisregister van Eindhoven waar hij met 36 jaar verbleef voor een diefstal. Dus of hij daar ook werkelijk geboren is, is nog maar de vraag. Hij was veroordeeld in Maastricht.  Met 41 jaar komt hij te overlijden in Leeuwarden Friesland. Ook dat is een gevangenis. Zijn normale verblijfplaats wordt ook vermeld, dat is Sint Geertruid ligt in de buurt van Eijsden. Vreemd allemaal. 

Ik heb ook nog een stukje Maurer gedaan van een ex schoonbroer. De Voorouders van Frans kwamen uit Saarland uit Bliesmengen, ze zijn hier terecht gekomen, omdat zowel vader Christaan en zoon Jan Peter, diende in het leger van de Prins van Oranje. 

De Savelsbergh familie nog wat uitgewerkt. De H kwam er pas bij Pieter Hubert Savelsbergh bij zoon van Hubert Johan Savelsberg en Maria Johanna Franssen. Hij was enigskind misschien heeft het daar aan gelegen. Peter Hubert is geboren in 1879 dus de h zit er nog niet zolang in. 100 Jaar eerder wordt Peter Josef Savelsberg geboren en die trouwt met Maria Agnes Ploum een broer van Maria Agnes Ploum, Johan Ploum is straatventer in Kerkrade en is getrouwd met Maria Magdalena Kleinen of Klein. Ik moet nog gaan kijken of die familie Ploum enige verwantschap bezit met de loodgieter Ploum uit Kerkrade. Als dat zo is dan hebben de Familie Savelsbergh en de Familie Ploum de zelfde voorvader. 

De familie Savelsbergh beweegt zich in een kringetje in de oostelijke mijnstreek en heeft zijn oorsprong in Merkstein nu is dat Duitsland ligt bij Herzogenrath, dat was vroeger anders in het grote Limburg. Op een enkeling na werden ze niet oud. Ze kregen hoofdzakelijk jongens, dat ligt dus in de genen dat de  Savelsbergh uit de dr. Nolenstraat 6 jongens hadden. 

 In deze Corona tijd ben ik nog wat zijtakken nagegaan van aangetrouwde familie leden, zo ook de stamboom van Ben Savelsbergh die getrouwd is met mijn zus Magda. 

Zijn Oma  dus de moeder van zijn moeder, was een onecht kind, zo noemde men dat vroeger. De vader is niet bekend. De moeder daarvan dus de overgrootmoeder van Ben is dan wel getrouwd met ene Franssen, maar het huwelijk vond op een veel latere datum plaats en in de huwelijksakten is de naam dan ook niet terug te vinden van de vader van  de oma van Ben Savelsbergh. 

De vader van de overgrootmoeder Van Ben Savelsbergh is Johan Bernard Kohl. Hier zie je waar die naam Ben vandaan komt. Want deze Bernard was weer de grootvader van die onechte oma. Die Bernard is getrouwd met een Anna Maria Hubertina Schiijns, dat is nogal een bekende achternaam in deze stamboom veel families komen uit bij deze naam Schijns, Johan Bernard Kohl en Anna Maria Schijns hebben 10 kinderen, tenminste ik heb er 10 gevonden tot nu toe. Een van die kinderen Anna Maria Barbera Kohl is getrouwd met Johannes Hubertus Vluggen. De moeder van deze Johannes  is Johanna Maria Nix en dat is ook een bekende achternaam, want de familie Nix is zowel verbonden met mijn familie Crutzen als met de familie van Prof. Paul Crutzen en ook hier is de verbinding die al 139 jaar eerder bestond tussen het huwelijk van Ben en Magda. 

Nu is een van de kinderen van die Anna Barbera Kohl te weten Bernard Hubertus Vluggen getrouwd mat Anna Catharina Vluggen de Moeder van deze Anna Catharina is Maria Catharina Philomena Nix potverdorie daar is die weer  de naam Nix.  De vader van Philomena is Willem Hubert Nix  de grootvader van Philomena is dezelfde grootvader als die andere Grootvader dus hier trouwt een neef en en een nicht met elkaar.  

Mijn Oma moet als kind in Vaals gewoond hebben en ook daar op school zijn gegaan. Ik ben in het bezit van haar Kerkenboekje haar missaal. Het missaal is wel een miniboekje, maar dat had je in die tijd. Een zilveren tasje en daar een klein mistaaltje in. In het missaal een aantal prentjes. Eentje van haar Eerste heilige communie, die ze in Vaals gedaan heeft, want de stempel van Kapelaan, de latere pastoor, Kreutzer staat achterop. Haar plechtige communie deed ze in 1917 in Keulen in de Sint Agnes Kerk. Ook daar is een prentje van. Dan zijn er nog prentjes als Andenken aan Johanna Bours, de naam zegt me even niks, of van de pastoor uit Vaals, welke is onleesbaar. En nog een handgeschreven gebet. 

Bekend is dat ze huishoudster was in het gezin van haar latere man die toen nog getrouwd was met de zus van haar moeder. Het gebeurde vaker in die tijd dat kinderen niet opgroeide in het gezin waar ze geboren waren. Haar vader was machinist en stoker. Waar was hij dat, dat is niet duidelijk, want niet alleen de scheepvaart draaide toen op stoom, maar ook de fabrieken en natuurlijk de treinen. Haar vader heeft ook in Kerkrade gezeten en geboren in Busbach. De dochter uit het eerste huwelijk van mijn Opa is in vaals opgegroeid, dat heeft de onlangs overleden oudoom me vertelt en dat kan ik ook uit de archiefstukken lezen die ik in Kerkrade gevonden heb. Als het gezin het niet aan kon, werd meestal het oudste kind geduwd bij familie en groeide daar op. Dat was het noodlot van mijn oma zo heeft ze mijn opa leren kennen en toen daar de eerste vrouw van overleed, trouwde ze in 1919 met Hubert Paul Crutzen het leeftijds verschil was 23 jaar zij was 22 en hij was 45. Hij stier in 1949 en zij trouwde toen met Christoffel Senden en dat was voor ons kinderen de opa en ik zie opa Senden noga altijd bij ons de boodschappen brengen met zijn fiets in de Maarstraat 52  

Ergens in de jaren 90 van de vorige eeuw, een paar jaar nadat Professor  Paul Crutzen zijn Prijs had gewonnen, had ik plotseling een mail in de bus van Ilona Crutzen, ze vroeg zich af of we familie waren. Al heel snel kwam ik er achter dat haar oma was overleden en daar had ze moeite mee. Haar oma woonde in Amsterdam. Amsterdam, ben je soms de dochter van Paul Crutzen. Dat was zo. Wow ik had contact met de dochter van de meest beroemde Crutzen die er was. We hebben heel wat af gekletst in die tijd. Maar het was op het account van de hogeschool en toen ik daar wegging was het contact verbroken. Door Ilona ben ik begonnen met het onderzoek naar mijn stamboom. Kijken of we familie zijn. In Maastricht in het archief was er steeds een familie Crutzen die 20 jaar scheelt met onze stamboom en die altijd in het zelfde dorp woont als mijn familie Crutzen. Een Kerkenboek was niet aanwezig, dus ik kon de verbinding niet vinden. Met Paul heb ik nog regelmatig gemaild. Het kan raar lopen in het leven. Paul is onlangs overleden en het contact met Ilona is er nog steeds, ik ben maar eens begonnen aan de stamboom, kijken wat ik kan vinden. De link naar het verleden was een probleem, maar via een kaart met de geboortedatum van de vader erop, de kaart ligt in het archief van Amsterdam. Ben ik op het spoor gezet van deze familie Crutzen. 

Al snel vond ik iets bijzonders, mijn vader had op de staatsmijn Wilhelmina een collega die Quirinus Crutzen heette en die woonde in de Seghemansstraat op Terwinselen woonde die Quirinus was een neef van Paul Crutzen. Want hem zijn vader Quirinus Crutzen was de broer van Josef Crutzen de vader van Paul Crutzen. 

Het zoeken gaat niet zo gemakkelijk, want Crutzen wordt op verschillende manieren geschreven, maar ook voornamen. Veel mensen konden niet lezen en schrijven dus werd er op klank geschreven en vergeet het dialect niet, wat ook nog vaak roet in het eten gooit. Creutzer, bij het ene kind, bij een ander kind met dezelfde vader Crutzer en dan weer Crutzen en dan weer Cruitsens en dan weer Creutzerclaes ik bedoel maar en wat dacht je van Johannes en Jan of Jean, Renier en Reijner, Nicolai of Nicolaas. En de enen keer is het Paulus en de andere keer is het gewoon Paul. Soms kun je zoeken op klank door een ~ voor de naam te zetten. Of ik zoek alleen maar op voornaam en plaats. 

Veel plaatsen hebben een archief en een website, waar de boel gedigitaliseerd is. In Duitsland kun je niks vinden die lopen achter. Dan heb je de centrale Archieven per provincie. Je hebt een militairen archief. Soms kom je uit in het militaire archief van Parijs waar je alles kunt terug vinden over de soldaten van Napoleon. Een zoon van Cordula Windelsmid die getrouwd was met een Paulus Cruijtsens was Tambour-Maître in het Franse leger. Alle oorlogen heeft hij overleeft en werd 99 jaar. Maar volgens de krant werd hij 102 en werd zijn 100ste verjaardag goed gevierd. Stamboom onderzoek kan ook leuk zijn. Maar ook veel verdriet, de kindersterfte in de 19 en 18 eeuw is enorm. We leven nu in Corona tijd. Met een goede communicatie, maar er was een mazelen epidemie en er stierven in een gezin van 6 kinderen 3 binnen 1 week. Wat een leed maakte die mensen mee ongelooflijk. En als ik kijk naar mijn eigen opa die Hubert Paul Crutzen, die in zijn eerste huwelijk met Maria Theresia Dires 4 kinderen kreeg waarvan er 3 komen te overlijden en ten slotte ook zijn vrouw in 1919 in een tijd dat er de Spaanse griep heerst. Waar ook jonge mensen aan ten gronde gingen. 

Mijn sites zijn openarch.nl heb ik een abonnement van, wiewaswie.nl allelimburgers.nl en veel archieven sites en soms nog familysearch maar dar staat niet zo veel. 

Paul is geen rechtstreekse familie. er is wel een verbinding tussen de 2 families ergens in de 18 tiende eeuw, via de familie Nix. Dat is al snel in Limburg. vooral als ze ooit in Vaals hebben gewoond. ze is ook Rian Saelmans, Nicole Hesdahl, Monique Dohmen, Linda Engels, verwerkt in de stamboom, omdat een van de voorouders in Vaals heeft gewoond. Rian is mijn fietsenwinkel, Nicole mijn fysiotherapeut, Monique een heel goede vriendin, Linda een transgender vriendin. 

 10 Dagen na het overlijden van haar man is dan ook Lenie Crutzen overleden. Ze is op 14 April nog net 80 jaar geworden. Zag ik. In deze tijd van Corona worden mensen allemaal besloten begraven, ik had wel contact met Ben Berends, maar niet met de rest van de familie. De stamboom is dus weer aangepast. 

 Ik heb de stamboom aangepast, dit omdat Ben Berends is overleden op 12 April 2020. Ben Berends was getrouwd met Lenie Crutzen (Maria Magdalena Gerarda Crutzen) en deze Leny zit in de tak van Aegidus Crutzen wiens zoon Johan Hendrik Crutzen de vader is. Ben Berends woonde op Terwinselen. 

Daarnaast heb ik eens gekeken waar de familie post vandaan kwam, want Gerardus Crutzen, een zoon van Aegidius Crutzen was getrouwd met Maria Post. En je weet in de tijd van de Mijnindustrie is heet wat volk verhuisd naar Limburg. De Familie Post

 komt uit Friesland en is via Amsterdam in Nieuwenhagen terecht gekomen. En zoals het Toeval wil ken ik een familie lid van die familie Post, die vlak bij mij in de buurt woont.

Overigens is ook nog Frans Lahaije overleden. Frans was een vriend van me en zoals het toeval speelt zijn familie staat in de stamboom van de Familie Delahaije. Hij is niet overleden aan Corona, maar aan Parkinson. In deze tijd moet je dat er bij vermelden. Van Ben Berends weet ik het niet. 

 Op 29 september 2019 is Mariet Hoen overleden. Nu ken ik Mariet alleen maar van de tijd dat ze met Theo Lenartz trouwde. 

Ze was altijd veel gespreksstof in de familie Delahaye. Kwam gewoon omdat ze zich zelf was en zich nooit wat aantrok van het geroddel achter haar rug. Die gesprekstof zal ik ook wel zijn, maar ook dat deert me niet.  Op Zaterdag 5 oktober is er een ascfeidsbijeenkomst om 10.15 in Zorgvlied Amsteldijk 273 Amsterdam. Dat is voor mij wat te vroeg. De weg naar Amsterdam ken ik ondertussen wel. Zorgvlied kom ik ook terecht, als er een einde gekomen is aan mijn leven. Tenminste de overblijfselen van mijn lichaam. Dan hebben we nog iets gemeen. Nog een bloemetje uit Mijn tuin. 

. 

 Toen ik in het Aarveld woonde waren mijn buren Piet en Jo van der Does.

Op een dag kwam hij bij me en vroeg of ik een koppensneller zwaard wilde verkopen, dat had hij ooit geërfd  van zijn vader Dirk van der Does. Ik zeg wat moet je er voor hebben hij zegt 50 euro, ik zette het op marktplaats en 10 minuten daarna had ik het verkocht voor 500 euro. Nou dat ging goed vond hij en hij gaf me nog wat spullen, uit lang vervlogen tijden. Die ik allemaal voor hem verkocht.

Tijdens een van de bezoeken, kwam hij met een stel fotoalbums die hij wilde weggooien want die waren van zijn vader. Dat vond ik zonde  en vroeg aan hem of ik ze mocht hebben dan scande ik ze wel in. Op een of andere manier zijn ze altijd blijven liggen bij me. Piet van der Does is intussen overleden. Wanneer weet ik niet. 

Dus ik heb nog een archief en wel van de Familie van der Does. De naam van der Does is een bekende naam in de Vaderlandse Geschiedenis

Jan van der Does 1545 - 1804 Heer van Noordwijk en Kattendijke Bevelhebber tijdens het beleg van Leiden. humanist, dichter, filoloog, bestuurder en bibliothecaris van de Universiteit Leiden.

Pieter van der Does (1562–1599), Nederlands vlootvoogd

Wigbolt van der Does (1611–1669), generaal der artillerie

Johan van der Does (1694-1749), raadsheer bij de Hoge Raad en thesaurier-generaal

Of het familie is weet ik niet. Ik heb wel de stamboom, maar daar komen bovenstaande heren niet in voor, maar je weet maar nooit. 

 Vandaag heb ik mijn nieuwe ID Kaart afgehaald en mijn nieuw rijbewijs. Toevallig was het vandaag ook nog World Coming Out Day, mooier kan toch niet. Hebben ze ook nog gevlagd voor mij, op al de gemeentes. 

De ambtenaar van de burgerlijke stand bij de gemeente Heerlen was zich af het vragen waarom een vriendin van mij foto’s zat te maken. Ze had niet in de gaten dat mijn naam en geslacht verandert waren.

In plaats van Vincentius Remigius Maria als voornamen, heb ik nu Viviënne Remy Mathilde en als geslacht Vrouw 

Mathilde heette mijn Pete tante. Tiel, want dat is de roepnaam van Mathilde, af en toe mijn rustpunt in mijn prille jeugd. Als ik het zwaar te verduren had gehad thuis en ik kon er niet meer tegen, dan reed ik naar Ubachsberg, waar mijn tante een café had met gasten, en dan werd ik een hele dag in het zonnetje gezet. Dan was er aandacht voor me, dan stond ik in het middelpunt, ondanks dat ze het druk had met haar werk en als ik dan weer het ’s avonds met mijn fietsje wegreed met een gevulde maag van het heerlijke eten wat ze voor me maakte gaf ze me meestal ook nog 10 gulden, voor de spaarpot. Als dank voor al die liefde die van haar wel kreeg en thuis niet heb ik de naam Maria verandert in Mathilde, buiten dat feit heb ik nooit begrepen waarom er Maria in mijn naam stond en niet de naam van mijn Pete tante. De reinste discriminatie, naar allebei de kanten, want bij de meisjes stond de naam van de Peter er niet in.