40 Jaar later,
Het moest een groot feest worden, de voorbereidingen begonnen al rond de kerst van 1987. Meestal was dan iedereen er, omdat men verspreid in Nederland woonde was de Kerst vaak de enige gelegenheid om er over te praten. Iedereen mocht zijn inspraak doen, zo werd gezegd, maar niets was minder waar, want het werd meteen al duidelijk, alles stond vast, de schijn van inspraak moest hoog gehouden worden, dat was belangrijk.
Men zou een boek maken, als geschenk, waar iedereen zijn eigen bijdrage aan kon leveren. Ik nam de grafische vormgeving in handen van het programmaboekje, het Misboekje en de uitnodigingskaart voor de familie, want ik had in die tijd al een Mac. Het drukwerk deed een vriend van me. (zie foto's)
Bovendien heb ik bij Rim alle negatieven opgehaald en zelf ontwikkeld, want naar een fotograaf brengen bleek te duur te zijn, voor het cadeau-boek.
Het feest kwam, we gingen ergens op de Veluwe zitten in een huisje. Het begon al goed, ik ben vegetariër, al sinds 1973, men had 15 jaar kunnen oefenen, maar helaas daar was geen rekening mee gehouden. Met wat droge rijst en wat water kwam ik de dagen door. Behalve dan in het restaurant, waar ze wel wisten dat vegetariërs ook een recht van leven hadden.
Cecilia was er niet bij, die is alleen maar bij het diner geweest en daarna weer vertrokken, vlak na nieuwjaar had haar man gezegd bekijk het je maar, met jou ga ik niet verder en hij had gelijk.
Hoe zijn we opgevoed.
Iedereen moest dienstbaar zijn aan de meisjes, waarom dat zo was is me nog steeds een raadsel. Mijn vader die zelf thuis weinig inbreng had, zorgde er wel voor dat de tweede zoon, niet zou overkomen wat hem overkomen was, je proeft het al, ik had thuis niks in te brengen, want zijn oudste broer werd gereflecteerd op mij.
Er bestond veel haat en nijdt tussen ons kinderen, voortdurend aangewakkerd door onze ouders, als je ze nodig had gaven ze niet thuis. Waar dat vandaan kwam, geen idee, was dat de Duitse invloed van mijn vader, of was dat overgenomen uit de concurrentiestrijd van de grote familie Delahaye, je kwam er ook niet achter, want de uiterlijk schijn hooghouden daar waren alle families goed in.
Dat bewijst de tekst boven wel, die tijdens de mis gezongen werd terwijl de werkelijkheid het omgedraaide was.
Een paar dagen na nieuw jaar 1988 belde mijn moeder me op. Vince er is iets ergs gebeurd, ik schrok, omdat ik dacht dat mijn vader ergens een ongeluk had gehad met de fiets, hij maakte elke dag zijn rondje, maar keek vaak niet goed om zich heen, maar dat was het niet. Na een paar maal speculeren kwam het hoge woord er uit, Frans was weg bij Cecilia, nou als dat alles was, was mijn reactie er op een half jaar van te voren had ik met Magda er over gehad en volgens ons zou Frans het volgende verjaardagsfeestje niet meer mee maken, vonden we en dat kwam ook uit.
Door wat voor een bril keken mijn ouders?
Cecilia was er dus niet bij.
Op de feestdag werden de cadeaus uit gedeeld. Het grote boek waar iedereen aan had mee gewerkt en ik voor 80%. In de colofon stond iedereen behalve ik. Was dat een vergissing, ik vroeg het aan Felicitas, nee zegt ze dat was het niet, ik had niet gedaan wat zij wilden, dat was de straf. Nou dan hadden jullie ook de rest van mij moeten weglaten, daar volgde uiteraard geen antwoord op, want dan was het een armoedig boek geworden. Na de feestelijkheden heb ik mijn ouders nog gevraagd wat zij er van vonden, ook toen geen antwoord. Wat bleef er nu van over van hun zogenaamde opvoeding dat iedereen gelijk was.
Het zal u dus niet verwonderen dat ik vanaf dat moment moest concluderen dat ik niet thuis hoorde in deze familie, als dat überhaupt al zo geweest was.
Als ik zo de foto's bekijk, wat voor dromen hadden die mensen in 1948, mijn moeder zei altijd dat ze ook 15 kinderen wilde, terwijl 5 al te veel voor haar waren.
In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat mijn vader zijn hele leven bij elkaar gelogen heeft. Niks klopte van wat hij ooit vertelt en gedaan heeft.
Het moest een groot feest worden, de voorbereidingen begonnen al rond de kerst van 1987. Meestal was dan iedereen er, omdat men verspreid in Nederland woonde was de Kerst vaak de enige gelegenheid om er over te praten. Iedereen mocht zijn inspraak doen, zo werd gezegd, maar niets was minder waar, want het werd meteen al duidelijk, alles stond vast, de schijn van inspraak moest hoog gehouden worden, dat was belangrijk.
Men zou een boek maken, als geschenk, waar iedereen zijn eigen bijdrage aan kon leveren. Ik nam de grafische vormgeving in handen van het programmaboekje, het Misboekje en de uitnodigingskaart voor de familie, want ik had in die tijd al een Mac. Het drukwerk deed een vriend van me. (zie foto's)
Bovendien heb ik bij Rim alle negatieven opgehaald en zelf ontwikkeld, want naar een fotograaf brengen bleek te duur te zijn, voor het cadeau-boek.
Het feest kwam, we gingen ergens op de Veluwe zitten in een huisje. Het begon al goed, ik ben vegetariër, al sinds 1973, men had 15 jaar kunnen oefenen, maar helaas daar was geen rekening mee gehouden. Met wat droge rijst en wat water kwam ik de dagen door. Behalve dan in het restaurant, waar ze wel wisten dat vegetariërs ook een recht van leven hadden.
Cecilia was er niet bij, die is alleen maar bij het diner geweest en daarna weer vertrokken, vlak na nieuwjaar had haar man gezegd bekijk het je maar, met jou ga ik niet verder en hij had gelijk.
Hoe zijn we opgevoed.
Iedereen moest dienstbaar zijn aan de meisjes, waarom dat zo was is me nog steeds een raadsel. Mijn vader die zelf thuis weinig inbreng had, zorgde er wel voor dat de tweede zoon, niet zou overkomen wat hem overkomen was, je proeft het al, ik had thuis niks in te brengen, want zijn oudste broer werd gereflecteerd op mij.
Er bestond veel haat en nijdt tussen ons kinderen, voortdurend aangewakkerd door onze ouders, als je ze nodig had gaven ze niet thuis. Waar dat vandaan kwam, geen idee, was dat de Duitse invloed van mijn vader, of was dat overgenomen uit de concurrentiestrijd van de grote familie Delahaye, je kwam er ook niet achter, want de uiterlijk schijn hooghouden daar waren alle families goed in.
Dat bewijst de tekst boven wel, die tijdens de mis gezongen werd terwijl de werkelijkheid het omgedraaide was.
Een paar dagen na nieuw jaar 1988 belde mijn moeder me op. Vince er is iets ergs gebeurd, ik schrok, omdat ik dacht dat mijn vader ergens een ongeluk had gehad met de fiets, hij maakte elke dag zijn rondje, maar keek vaak niet goed om zich heen, maar dat was het niet. Na een paar maal speculeren kwam het hoge woord er uit, Frans was weg bij Cecilia, nou als dat alles was, was mijn reactie er op een half jaar van te voren had ik met Magda er over gehad en volgens ons zou Frans het volgende verjaardagsfeestje niet meer mee maken, vonden we en dat kwam ook uit.
Door wat voor een bril keken mijn ouders?
Cecilia was er dus niet bij.
Op de feestdag werden de cadeaus uit gedeeld. Het grote boek waar iedereen aan had mee gewerkt en ik voor 80%. In de colofon stond iedereen behalve ik. Was dat een vergissing, ik vroeg het aan Felicitas, nee zegt ze dat was het niet, ik had niet gedaan wat zij wilden, dat was de straf. Nou dan hadden jullie ook de rest van mij moeten weglaten, daar volgde uiteraard geen antwoord op, want dan was het een armoedig boek geworden. Na de feestelijkheden heb ik mijn ouders nog gevraagd wat zij er van vonden, ook toen geen antwoord. Wat bleef er nu van over van hun zogenaamde opvoeding dat iedereen gelijk was.
Het zal u dus niet verwonderen dat ik vanaf dat moment moest concluderen dat ik niet thuis hoorde in deze familie, als dat überhaupt al zo geweest was.
Als ik zo de foto's bekijk, wat voor dromen hadden die mensen in 1948, mijn moeder zei altijd dat ze ook 15 kinderen wilde, terwijl 5 al te veel voor haar waren.
In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat mijn vader zijn hele leven bij elkaar gelogen heeft. Niks klopte van wat hij ooit vertelt en gedaan heeft.
-
Uitnodiging familie en cover programma boekje.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
