Vandaag was het internationale vrouwendag. 73ste voor mij. Niet de vijfde of zo, nee want vrouw ben ik altijd geweest. Vandaag een beetje rare dag. 

De dag dat ome Men overleed in 1998 nadat hij 26 dagen in coma had gelegen, toen hij met 57 jaar nieuwe hartkleppen kreeg in Zwitserland, want hier kon dat toen nog niet, kreeg hij een bloedverdunner. De bloedverdunners toen hadden een andere werking dan nu. Bovendien waren de dosis sterker. De bloedverdunner zorgt ervoor dat hij in 1998 in coma raakte en er op 8 maart aan overleed, hij was toen 75 jaar. Zijn broer stierf 4 jaar later op exact dezelfde dag. Hartproblemen zit in de familie, mijn vader had er last van mijn moeder ook. En een neef van me ook. En van de anderen weet ik het niet. Ik heb het ook. Hoewel de oorzaak bij mij veroorzaakt wordt door een erfelijke aandoening en dat is Hashimoto. Hashimoto is een chronische ontsteking van de schildklier. Die er voor zorgt dat mijn hartslag te hoog wordt en daardoor het hart uit zijn ritme springt. Ik slik 2 medicijnen daarvoor, dat is metrapolol en Flecaïnide. De laatste mag alleen voorgeschreven worden, als je een goede conditie hebt en dat heb ik blijkbaar, want de fietstest, kom ik zonder moeite helemaal door. Ja een bloedverdunner ook, maar die moet ik ook slikken, omdat ik een kunstmatig hormoon gebruik.   Ze kunnen ook de zenuwen die het sein aan het hart geven, doorbranden. Maar voorlopig zie ik daar van af. Als je ze doorbrand leef je niet langer. Dus hoe oud dat je wordt heeft niks met de medicatie te maken, of met het doorbranden van de zenuwen. Hoe oud dat je wordt, heeft eerder met je leefwijze te maken, of je rookt, of alcohol gebruikt, of je overgewicht hebt. Daar heeft het mee te maken. Mijn vader overleed dus op die 8/3/2002. Ik moest in Heerlen zijn die dag en kom een vriend van me tegen. Mijn vader is vandaag overleden, zei ik tegen hem, oh gecondoleerd zegt hij. Ben je gek. Feliciteer me maar. Hoezo zegt, hij. Je kunt je niet voorstellen welke druk hij zijn hele leven lang op mijn schouders legde. Die vallen er nu helemaal van af en dat voelt heerlijk. 7 Maanden daarna ontdekte ik dat ik geboren ben met het syndroom van Klinefelter XyXXy in mijn geval.  Hij wist het, dat werd snel duidelijk, voor mij werd snel duidelijk toen ik niet meer hoefde te komen van haar toen ik zei: ik wil best op bezoek komen bij mijn vader, maar dan hebben we het over mij. Hij had zich er tussenuit geflietsjt. Zoals hij dat overal en altijd deed. Het weten dat ik hier mee geboren ben veranderde mijn leven, de laatste 6 jaar in positieve zin. Niemand wil iets te maken hebben met een transgender, maar dat boeit niet. Haat, mij achterstellen op anderen, mij 3 maanden negeren enz. Dat ben ik gewend, daarvoor zat ik in dat gezin, bij hun werd ik voor een sukkel aangezien en ook zo behandelt. Dus ik ben er aangewend. Nee ik ben geen sukkel verre van dat, met een IQ van 140 kun je dat niet zeggen. Vandaag heb ik de cardioloog alles gevraagd wat ik kon vragen over mijn hart probleem en ze nam zich de tijd er voor om me ook alles uit te leggen. Geweldig. Ik wil altijd alles weten hoe iets in zijn werk gaat, de nieuwsgierigheid houdt niet op. 

Op 8/3 nodigen jullie alle mensen uit die op 3/8 geboren zijn, ze lachte en zei, op 3/8 nodigen we iedereen uit die op 8/3 geboren is. Oh wat was ze adrem, ik hou van zulke mensen. Ik schrijf je op voor volgend jaar, om de zelfde tijd. Och als ik iedere keer een jaar duurt voor de controle, dan ben ik tevreden. We zien wel waar het schip strand. Eens moeten we allemaal afscheid nemen van het aardse leven. Dan gaat de knop om en dan raak je in de vergetelheid, bij de een wat vlugger als de ander. Dan zal er nog af en toe iemand zijn die de stamboom doet en de gegevens van je opschrijft nakomelingen: geen. Ze was een transgender. Mijn hersenen, gaan naar de hersen bank voor onderzoek, de rest naar het VuMC en de rest wordt bijgezet in Buitenveldert. In de buurt van Wim Sonneveld, die 50 jaar geleden ook overleed op 8/3. 

 Zo boek 5a en 5 b is ook verwerkt. Boek 7, 8 , 9 hebben niks met onze familie te maken, als ik het goed begrijp, dat zijn naam genoten. Kan zijn dat ik nog ergens een verbinding vind. De bijna 20.000 mensen zitten ook in mijn geheugen opgeslagen. Dus dat vind ik wel. Is me met die andere 9 stambomen die ik er naast maakte ook gelukt. Een fotografisch geheugen heeft ook voordelen. Ben nu begonnen aan 4. Van boek 7,8,9 maak ik aparte stambomen. Dan zie ik wel, hoe het in elkaar zit. Zoek ook nog een paar andere familie’s ernaast uit, zoals de dames Savelsberg. Een stukje van mijn leven. Niet helemaal, maar ze hadden het wel al eens over deze vrijgezellinnen. 

 Vandaag Peter Joseph Schunck toegevoegd aan de stamboom. De Schunck die een stempel gedrukt heeft op Heerlen. 

Waar mijn moeder ging werken om de wensen van de jongste 2 te kunnen betalen. 

Hoe zit het in elkaar.

Maria Josephine Catharina Beatrix Delahaye (blz 143 van boek 5) trouwt met Alfons Marie Crétien Janssen.

De moeder van Crétien heet Louise Maria Schunk, de achternaam wordt in 1963 verandert naar Schunck. De opa van Crétien is Peter Joseph Schunck die geboren is in Hergenrath in 1873. Mijn Overgrootmoeder Anna Maria Hunger kwam er ook vandaan. Maar zij is geboren in 1847. Een generatie eerder. De families zullen elkaar beslist gekend hebben. 

 In het boek deel 5 blz 137, komt hij om bij een bombardement in Martinvast Cherbourg. Echter in de archieven, moet je wel de naam invullen zoals ik hem opgeschreven en niet zoals hij in het boek staat, is hij omgekomen Tréauville.

Hij was ook geen sergeant telegrafist, want de rang heb ik niet kunnen vinden. Wat ik wel vond is dat hij geboekt staat als verzetsstrijder, en dat al sinds 1995, dus het was al bekend toen deze boeken gemaakt zijn. 

Er staan nogal wat fouten in de boeken. Echtparen waar ze schrijven dat ze geen kinderen hebben hebben 2 kinderen. Die gewoon te vinden zijn. Maria Augustina Wilhelmina Delahaye trouwt met Willem Albert Delahaye ze hebben allebei dezelfde  stamvader. In het boek staan ze als kinderloos. Nee ze zijn niet kinderloos ze hebben een jonge en een meisje gekregen. 

Ik vond ook een echtpaar de la Haije dat op Spekholzerheide een beddenzaak gehad heeft op Akerstaat 45. Ik kan het me ook nog herinneren, even verder op lag de ijzerwaren handel van de familie Starmans. Wat kan de wereld toch klein zijn. 

Dat wat ik bij de familie Crutzen totaal niet ben tegengekomen, komt bij de familie Delahaye veelvuldig voor. Het onderling trouwen. Omdat ik ook de vrouwelijke lijn doe, zie je steeds vaker terugkomen dat de Delahaye’s in een kleine wereld leefde. Ze pachten een boerderij en kwamen niet verder dan het dorp waar de hof lag. Bij de familie Crutzen is dat totaal anders. Dat waren dagloners, die van hof naar hof trokken en die dan op het einde van het seizoen hun oogst naar de markt in Aken brachten en daar meestal hun vrouwen ontmoette. Die uit de omgeving van Aken kwamen. Genügend auswahl. Het onderling trouwen heeft natuurlijk invloed op ons die van de Delahaye afstamt. 

Wat me nog meer opvalt is dat de leeftijden bij overlijden bij de Crutzen in bepaalde periodes veel, hoger liggen. Die dagloners hadden geen geld voor sigaren en ander luxe artikelen. Ze leefde kariger, maar in die karigheid veel gezonder. Ik ben bij de familie Crutzen al 3 mensen tegen gekomen die rond de 100 jaar overleden zijn, in tijden dat dit hoogst ongebruikelijk was. Kindersterfte was in allebei de lagen even erg. De mazelen trof ook de rijken en welgestelden. Een epidemie hielt voor niemand halt en moeilijke geboortes ook niet.  

Caspar Joseph Hubertus Spierts is de pastoor van Terwinselen. Hij bouwde de kerk en de lagere school. Informatie daarover vind je op mijn website van Terwinselen. Hoe hij in de stamboom terecht komt vind je hier.

Een ding is wel duidelijk. het was allemaal een familie kwestie om aan al die gronden te komen die hij nodig had om de school de kerk en de huizen van de kaplaans en van de dorpsarts te kunnen bouwen. 

Op de Winselerhof woonde een familie Delahaye (Lahaye) de jongste dochter trouwde met ene Keybets en die namen de Winselerhof over en het is in het bezit gebleven van de familie Keybets, totdat Oostwegel het verkocht en er een restaurant in maakte. Overigens staat die Oostwegel ook in de stamboom, maar heeft niks van doen met de familie Keybets,

Maria Catharina Spierts, Trouwt met Nicolaas Joseph Keybets. Maria Catharina is een zus van Caspar.  De moeder van Nicolaas Joseph is Clara Sophia Josepha Savelsberg. De moeder van Clara is Loysia Josepha Delahaye , verre familie van ons, alleen wist men dat toen niet. Mijn moeder is een Delahaye. De familie Savelsberg moet ik nog gaan uitwerken zie ik, want de Dames Savelsberg zijn dus ook afkomstig van Loysia Delahaye. Het grappige is dat mijn moeder en mijn vader aan het begin van hun huwelijk bij deze dames gewoond hebben. Die in principe verre familie waren. Een mooi stukje Verborgen Verleden. 

 De moeder van Joannus Wilhelmus Savelsberg geb. 1758 is Joanna Christina Delahaye geb. 15 april 1754.

Zij is de dochter van Wilhelmus Dionius Delahay geb 22 maart 1686 getrouwd met Gertudis Custers. 

Joannus Wilhelmus trouwt met Maria Gertrudes Poyck geb 17-3- 1765 ze krijgen 9 kinderen. 

Als ik nu mevrouw Poyck terugloop dan kom ik 3 generaties terug uit bij Gertrudis Delahaye die getrouwd is met Winandus Melchior PanHausen. Nog verder terug in de stamboom Delahaye stuit ik dan op een andere Dionius Delahaye die 1616 geboren is in Mortier, die getrouwd is met Beatrix Delvain geb in Wittem. 

Zo zie je maar weer als je zoekt in de vrouwelijke lijn kom je nog verbindingen tegen. 

 Ik kreeg een mail van mijn broertje. Ik vond het in de spam. Na 26 jaar een geschreven woord. Het begon met dat ik vooral niks op internet mocht zetten. Hij is dus niks veranderd. Vrijheid van meningsuiting, alleen voor de volmaakte mensen in ons gezin. Maar niet voor mij, want met xyxxy ben je een debiel. (Overigens heb ik IQ 140)  

Maar goed. Hij had een aneurysma gehad van de buik aorta op 13-1. Je zou bijna bijgelovig worden. Hij wilde zijn zussen waarschuwen. Goh ik wordt toch al tot de zussen gerekend, maar aangezien het mailtje specifiek aan mij gericht was, had er ook boven kunnen staan, Beste Viviënne. Maar zover is hij nog niet. Nu is het zo hij is een roker en de pils zal hij niet laten staan. En wat zijn de hoofdoorzaken van aneurysma roken en alcohol. 

Maar waarom gaat hij mij waarschuwen. Hij heeft zich 26 jaar (2x13) niks van mij aangetrokken, sterker nog hij en de 5 anderen hebben me onterfd. Heeft hij het licht gezien toen hij met 1 voet de dood tegemoet trad. Het zou kunnen. Wie weet, wat mensen doen, als ze de dood tegen komen en het leven als een flits voorbij ziet trekken. Dan komen alle zonden naar boven. Maar zolang er niks op mijn bankrekening staat, van terug betaling van mijn erfenis, geloof ik daar niet in. 

Of zou dit er achter steken.

De familieleden hebben nooit iets gedaan. Het was altijd makkelijk om de zwakste in het gezin (dat was ik) overal de schuld van te geven. Maar nu, door zijn levensstijl komt de hele verantwoordelijkheid op hem terecht. Hij heeft dat leven geleid van roken en drank. Dat is teveel voor hem. Nu heeft hij eerst zijn andere zussen een mail gestuurd en die hebben hem gezegd dat ze niks hadden. Toen bleef er maar 1 over en dat was ik. Ik ben uiteraard in hem zijn visie een man. Ik ben weliswaar van geslacht verandert, maar ze denken dat ik nog steeds een man ben. Dat is een misrekening. Ik ben lichamelijk ook een vrouw, altijd geweest. Als ik nu ook een te grote aorta zou hebben dan kon hij altijd zeggen het is erfelijk en dan doet zijn leefstijl er niet toe. Altijd alles afschuiven op mij. Er is niks veranderd. 

Dus voor alle zekerheid naar mijn huisarts. De doorsnee van mijn buik aorta is 2 cm. Dat is de normale gezonde waarde. Desondanks heb ik gevraagd hem elke 3 jaar te controleren bij leven en welzijn. Dat gaat men doen. De groei van een aorta is (in doorsnede) is 1,2 mm per jaar. Bij een man moet je bij 5 cm onder het mes. Bij een vrouw bij 5,5. 

Het groeien van zijn aorta is begonnen toen hij 40-41 jaar was en ik denk nog wel eerder. Zo rond de 35. Had hij het willen voorkomen dan  had hij toen moeten stoppen met roken. Daar was hij te zwak voor. Nu zit hij met een groot probleem, hij heeft het dan weliswaar gered. Maar het helen van het lichaam gaat jaren duren. Het helen van de angst dat het weer gebeurd, dat zal bij een normaal mens nooit meer weggaan, maar aangezien hij gevoelloos is, is die angst al bij hem weg. 

Overigens zou het mij verwonderd hebben als ik het had gehad. Ik ben het nog niet tegen gekomen in de archieven als doodsoorzaak, soms staat het erbij. Ik rook niet en ik gebruik geen alcohol. Eet al 50 jaar geen vlees en vis, waarvan 6 jaar veganist. Mijn cholesterol waarde ligt altijd onder de minimumwaarde, dus geen verstopte aderen. Ik beweeg, want ik heb geen auto, maar wel een hond en 2 ligfietsen. E-bikes dat wel. Een een 25km fiets en de ander een 45 km fiets. Vliegen over de weg, op 35cm hoogte. Bovendien ben ik 6 jaar ouder. Ik zou het al gehad moeten hebben. Ik denk dat ik allang de pijp aan Maarten gegeven had, letterlijk en figuurlijk, als ik gerookt zou hebben.

Conclusie hij is het helemaal zelf schuld! 

 Twee namen die tot de verbeelding spreken, maar ze zitten allebei in de stamboom van de familie Delahaye dus in mijn stamboom. De boeken van de familie Delahaye hebben alleen maar de mannelijke lijn gevolgd. Door deze conservatieve houding zijn ze de belangrijkste lijn vergeten dat zijn de lijnen van de vrouwen, die voor mij toch het belangrijkste zijn en zover het gaat zoek ik ze. Zo heb ik ze ook gedaan in de generatie van mijn moeder en mijn vader, want iedereen telt mee bij mij. Zo ontdekte ik dat de familie van der Schoor van oorsprong een Limburgse familie is. 

Op blz. 36 boek 5a van de Delahaye staat de familie Horstmans. Een van de familieleden trouwt met ene Longrée en in de lijn Longrée op de familie Bonnevie goed leven, hoewel het huwelijk van deze persoon slecht begon. Hij trouwt met de 18 jarige mevr. Janssen. Het beroep van de man is onder chef van een station. Het eerste kind, een meisje komt 2 jaar naar hun huwelijk. Zowel moeder en dochter komen te overlijden. In de krant vind ik een uitgebreid dankwoord in het Frans.

Hij trouwt daarna met mevr. Longrée en ze krijgen 1 zoon, die genoemd wordt naar de namen van het overleden meisje in de mannelijke vorm. Het moet een gevoelig mens geweest zijn, meneer Bonnevie. Die zoon trouwt met Mevr. Bernier en diens zoon met Willemijn Regout op 1-8-1964. De vader van Willemijn is Felix Regout. Felix is getrouwd met mevr. van Rijckevorsel uit Zutphen. De opa van Felix heeft als beroep Rentenier staan. Dat kunnen er niet veel zeggen in het tijdperk van de 19de eeuw. 

Hoe je van een doodgewone burger familie in de adel terecht komt. Verborgen verleden noemen ze dat. 

 Onlangs boog ik me over de stukken die ik gekregen had van mijn buurman op de flat waar ik van 1994-2010 gewoond heb. Hij wilde ze bij het oud papier doen, waarop ik zei geef ze mij maar en dat deed hij. 

Bij de papieren is een document van een 92 bladzijden van Mosmans CssR waar hij mgr Driessen, de oprichter van het ziekenhuis in Heerlen en van het Sint Joseph stift, beschrijft, vanaf zijn jeugd tot in zijn dood. Het is het enige exemplaar. Want je kunt het nergens vinden, ik had 20 blz. gescand en opgestuurd naar het stadsarchief en gevraagd of ze het hadden, nee dat hadden ze niet, als ik het wilde doneren kon ik contact opnemen met de bibliothecaresse. 

Nu heb ik dat archief een paar jaar geleden aangeboden aan dat zelfde stadsarchief, nee was het antwoord ik moest maar naar de heelkunde vereniging van Heerlen gaan. Die wilde het ook niet met hetzelfde argument, Dirk van der Does was niet van Heerlen. Dat klop Dirk van der Does was in 1885 geboren in Hellevoetsluis, maar getrouwd met Henriette Roumen geboren in 1884 in Heerlen, waar ze 100 jaar later bij haar verjaardag gehuldigd werd. Want ze waren dan weliswaar naar Ned. Indië vertrokken, maar in 1935 teruggekomen en op het Bekkerveld gaan wonen. 2 dochters waren al in 1923 teruggekeerd. En werden na hun studie lerares op de Tarcisiusschool. Hoeveel Heerlen wil je nog hebben. Heerlen had in 1904 maar 4000 inwoners waaronder de familie Roumen, uitspreken als Roemen. Roemen is de oorspronkelijke naam, maar in de Franse tijd werd het Roumen. Ze komen ook niet uit Heerlen, maar uit Linne. Nee het stuk krijgen ze niet. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Ik denk dat ik het ga overtikken in leesbaar Nederlands en op mijn website zet. Of als pdf op mijn website ga zetten. De gemeente Heerlen doet niks voor mij, dan doe ik niks voor de gemeente Heerlen. 

 In de boeken over de familie Delahaye komen de vrouwen niet aan bod. De boeken zijn geschreven door mensen die emancipatie een vies woord vinden, vanaf 1800 schrijf ik de lijn erbij, zover ik ze kan vinden. Zo stuitte ik op Lucy Frederika Tilli. Als beroep pianiste. Dus ik ging op zoek. Ik vond een Lucy Tilly maar dat schijnt een beroemde zangeres geweest te zijn. Nu zijn er wel meer mensen die voor pianiste geleerd hebben zangeres geworden. Het grote verschil is dat mijn Lucy in Maastricht geboren is en bij de andere Lucy hebben ze het steeds over Hoensbroek, daar kan ze gewoond hebben. Er zijn beroemde zangeressen die in mij straat geboren zijn maar nu in Amsterdam wonen en daar zegt men ook van de Amsterdamse …..,

 Zoals ik al zei stamboom Frederix zit aan een Delahaije vast en die staat in het boek in deel III b blz 146-147. Er zit ook een Leunissen in en die had ik al, Leunissen is verbonden met een neef en een nicht van mijn vader, uit Vaals  

Vandaag nog een mail gehad van Martin Krewinkel die heeft ook een Delahaye in zijn stamboom staan staat in boek 6b, Josef Delahaye uit 1929 is getrouwd met José Jansen uit 1934. Krijg de GEDCOM van hem, kijken of we het gekoppeld krijgen. 

 Stamboom Frederikx want zo schrijf je oorspronkelijk ook toegevoegd zover ik gevonden heb. De familie Delahaije op nog een plek in deze stamboom. Maria Helena Delahaije terug te vinden in boek 10 blz 17 staat er ook in. 

Ik ben nog wat bekende namen tegen gekomen, zoals een Bertoleth uit Kerkrade. Er was een Bertholeth boven aan de berg op Kaalheide. Kan zijn dat hem het is. 

Er zit ook een een echtpaar en dat neef en nicht van elkaar zijn in de eerste lijn. 

https://www.macfamilytree.com/Eppelke/Stamboom%20Crutzen%20-%20Delahaye/languages/nl/persons/Person_3153697.html

 Op openarch.nl ontdek ik per toeval dat tante Net een levenloos kind gebaard heeft en wel op 3 augustus 1949. Exact 2 jaar daarna wordt ik geboren op 3 augustus 1951. dan ga je toch afvragen, gezien de hechte band die mijn moeder had met tante Net, welke invloed heeft dat op mijn leven gehad. Zeker nadat men ontdekte, dat met mij ook het een en ander niet perfect was.  

Het staat niet in de boeken van Herten in het Woud vermeld. Dat verwondert me eerlijk gezegd niet van dit oerconservatieve clubje. De Delahaijes zijn altijd meesters geweest in het verzwijgen, van belangrijke zaken, ook daar kan ik over meepraten. Maar gelukkig liegen de archieven niet, de archivarissen helaas wel. 

 December was een maand van feest. De sombere winteravonden werden tot 1960 omgekregen, om naar hoorspelen te luisteren die op de radio kwamen. Af en toe viel die uit, maar een klap was voldoende om hem aan de praat te houden.  Soebkad in de pot, was zo’n hoorspel. Tegenwoordig noemen ze dat podcast. Hoorspelen ontwikkelde je fantasie. 

Bij ons thuis werd sinterklaas gevierd. We hadden ons niet aangepast aan het Kerkraadse gebruik, afkomstig uit Duitsland, om cadeautjes met de kerst te geven. Wij vierden sinterklaas. Dan had je het ook gehad, de cadeautjes. Vanaf half november mochten we soms de schoen zetten en hadden ‘‘s morgens meestal een koetjesreep chocolade er in liggen. Die waren goedkoop, want een bovengronder had maar een karig inkomen. Op Sinterklaas avond gingen we naar bed en konden de slaap nauwelijks vatten, meestal werd het wel in het weekend gedaan, dat kwam beter uit, dan kon je er ook van genieten, dan hoefde je niet naar school. Sinterklaas avond was steevast de zaterdagavond na Sinterklaas. Als we beneden kwamen, allemaal tegelijk, dan stond er voor iedereen op de plek waar je normaal ook at, een bord, vol met snoepgoed pepernoten enz. en er lag een cadeautje. Zo heb ik ooit een vliegtuig gekregen, die had mijn moeder gespaard op de gouda’s glorie zegels.  Ik heb er heel wat mee afgespeeld en hij is ook bewaard gebleven, maar nu heb ik hem niet meer.  Af en toe haalde ik hem van zolder, speelde er een paar maanden mee en dan ging het weer terug de zolder op. 

Als we bijgekomen waren van al deze vreugde belevenissen en gegeten hadden, waarvan de nodige snoep, waardoor we niet meer veel zin hadden in een boterham, gingen we naar oma Crutzen en opa Senden. Daar stond dan weer zo’n bord voor ons klaar met weer een cadeautje voor iedereen. Ik heb ooit een schop gekregen, een rode. Ik was er hartstikke gelukkig mee, hoewel mijn moeder dat niet vond, maar blijkbaar had ze last van concurrentie strijdt.

Als sinterklaas voorbij was en je had op school gepronkt met je cadeautje, keerde de gewone dag weer terug. In december lag er meestal sneeuw, werd er glijbaantje getrokken op het bergje en gleden we de berg af sprongen over de stoeprand en belanden in de heg van de tuin van Aai, waar de doornen van de heg door onze trui prikte. Om vervolgens de berg weer op te lopen om weer een baantje te glijden. Om 5 uur in de avond werd er gegeten en na het eten gingen we weer. In het schijn van de lantaarnpaal een baantje trekken. Iedereen was buiten. Dat maakte het gezellig vond ik. Om 8 uur moesten we naar binnen en naar bed. We sliepen als een steen en de dag kon niet snel genoeg omgaan, om het ritueel van de vorige dag te herhalen. Maar na een paar dagen zette de dooi in en was het weer over. Een Witte Kerst was toen net zo zeldzaam als nu. 

Een paar dagen werd er een kerstboom geïnstalleerd, met onder aan de voet een kerststalletje, kindje jezus lag er uiteraard niet in. Want dat was nog niet geboren  

Op Kerstavond gingen we naar de nachtmis, en inderdaad kwam het wel eens voor dat als je naar buiten kwam, het aan het sneeuwen was. Op kerstmorgen bleven de gordijnen dicht. Als we beneden kwamen, stond er weer een bord. Achter het bord stond een paddenstoel rood met witte stippen, met een kaarsje erin te branden. Midden op de tafel 2 grote houten kaarsen standaards, die mijn vader en moeder ooit gekregen hadden van ome Mies en tante Keta. Er zaten uiteraard kaarsen in die branden. De kaarsje in de boom branden niet. Dat was te gevaarlijk vond mijn vader die ook brandweerman was op de staatsmijn Wilhelmina. Onder aan de voet van de kaarsen stonden naast de broodkorf 2 boterschotels met echte boter. Normaal kregen we margarine maar met de kerst stond echte boter op tafel. Onbetaalbaar voor mensen met een laag inkomen in die tijd  de boter had de vorm van een roosje. Op ons bord lag er een beschuitje met muisjes. Gekleurde hagelslag. De beschuiten waren gesmeerd met echte boter. Er lag naast het normale brood, ook broodjes, krentenbrood op tafel, het krentenbrood en de broodjes bakte mijn moeder zelf.  

In de loop van de morgen, kwamen oma Crutzen en opa Senden, om mee te eten met het kerstdiner. Onder het genot van een Willem II sigaar dronk mijn vader en opa een Elske of een jonge jenever. Er werd wat gepraat over het weer en de politiek, tot dat mijn moeder rond 12 uur aan tafel riep  voor het kerstdiner. Daar waar normaal Magda en Cecilia zaten, zaten nu Opa en Oma. De tafel was uitgetrokken, zodat er wat meer plaats was, want eind jaren 50 waren we met met 6 kinderen. In 1960 kwam de laatste.

Als voorgerecht kregen we asperges waar omheen gewikkeld was gekookte ham en op het bord was toefjes eigeel gespoten, van gekookte eieren. Er zaten nog allerlei kruiden in. 

Daarna kregen we kalfsvlees doorbakken, want dat moest zo van mijn vader, met fruit, meestal uit blik. 

Daarna kregen we konijn. Een jaar was Flipje aan de beurt die mijn opa geslacht had zonder mijn medeweten. De verschrikkelijkste dag in mijn jonge leven. We hebben niks van gegeten. Wat een liefde loze ouders had ik.  Elke dag had ik voer gesneden voor het konijntje het hok schoongemaakt en daar lag hij nu op ons bord. 

Als de konijn voorbij was dan kwam er nog mouse chocola in glazen kuipje en als dat op was en iedereen uitgeblust er bij lag, dan kwam er nog zelfgemaakte Christoffeltaart, die was gemaakt van het eiwit. Want Christoffeltaart is een schuimtaart met heel veel slagroom en chocolade. 

Eind jaren 60 begin jaren 70 kwamen de schoonbroeren en kleinkinderen. En werd het vreten op aarde in huize Crutzen. In 1973, stopte ik met het eten van vlees en keek me die vreetpartijen van de zijlijn aan. 

Een vegetarische kok was mijn moeder bepaald niet. Ik ben mijn tijd altijd ver vooruit geweest. Nu weten we dat vlees de aarde naar de knoppen helpt. En dat minderen noodzakelijk wordt wil de mensheid overleven. In de loop van de tijd ben ik van vegetariër naar veganist gegaan. Geen dierproducten meer op mijn bord. Ik heb ook geen auto. En panelen op het dak.  De moord op Flipje is het begin van de ommekeer.  Het was ook het eerste wat ze van me afpakten, zonder te vragen, vele dingen zouden volgen. 

Een stamboom maken van jezelf zou bij mij dan alleen de familie Crutzen zijn geweest en dan een punt erachter. maar aangezien ik geëmancipeerd ben, ga ik ook op zoek naar de andere familie en dat doen de boeken van de familie Delahaye niet, helaas moet ik zeggen, want er zijn interessante verhalen bij. 

in mijn stamboom staan 6 verschillende stammen Crutzen en ze zijn ergen wel met elkaar verbonden maar geen rechtstreekse familie. op Geneanet laten ze met een groen bolletje zien waar ik van afstam en dus mijn broer en zussen ook. dus de stamboom zit er in verweven. 

Maar pak nu Jean Guillaume Crutzen

geboren in 1792, moet hij in1812 in militaire dienst een paar dagen na zijn opkomen, wordt hij Tambour Maitre. Jean Guillaume is maar een klein mannetje van 157 centimeter lees ik op de kaart van militaire dienst, maar mijn vader was niet veel groter met zij 168 cm en als ik die Klinefelter niet had gehad, was ik ook maar  166 cm geweest. Klein zijn zit in de familie Crutzen, mijn opa Delahaye schijnt groot geweest te zijn, tenminste dat zei mijn moeder altijd, daarom was ik zo groot, om mijn Klinefelter te verdoezelen. Maar goed.

Jean Guillaume overleeft al trommelend de oorlogen van Napoleon. Op Delpher vind ik hem terug als hij zijn honderdste verjaardag viert en in een andere advertentie staat zijn overlijden met 102 jaar. Op die datum was hij 99 jaar. hartstikke oud voor die tijd.

is het dan wel dezelfde Crutzen. dat heb ik onderzocht. in het leger van Napoleon zijn maar 2 geweest die Crutzen heette en die zaten in het 123 ste regiment, daar zaten overigens alle Nederlanders in. de tweede Crutzen was geboren in 1764, die vergissing zou te groot zijn geweest, bovendien had hij een totaal andere voornaam. 

Crutzen kunnen oud worden en niet oud worden, iedereen vult het leven anders in. Hans Crutzen geboren in 1922, is op veertien dagen na 99 geworden en als corona er niet was geweest was hij er beslist 100 geworden. hij is dan wel niet aan Corona overleden, maar door Corona kun hij niet meer naar zijn tuin en dat was zijn lust en zijn leven. een long-ontsteking was fataal. 

 Wat me altijd gestoord heeft aan de boeken Herten in Het Woud dat ik geen digitale index had dus een pdf waar je kunt in zoeken. Een PDF kan ik zetten in Boeken op mijn Apple en dan is die overal beschikbaar op wat voor een device dan ook. Een leesbare PDF bedoel ik natuurlijk. Nou ik heb er een gemaakt die kun je downloaden onder Download Files. 

 Een paar commentaren van mijn zus Magda in de Volkskrant.  De hypocrisie ten top. Na dit verhaal heb ik de redactie van de Volkskrant gevraagd niks meer te plaatsen van deze dame die blijkbaar vergeten is waar ze vandaan komt en wat ze uitgevreten heeft. 

Nummertje 1 26 april 2023

De eerste is al fraai. Zelf is ze eerst naar Schiedam gegaan, toen naar Helmond en daarna naar Hillegom en nu schijnt ze in Heerlen te wonen, maar nu is ze ook 9 jaar gepensioneerd.

Blijkbaar was het heimwee zo sterk dat ze weer hier wilde wonen.  Hier nooit belasting betaald, maar wel lekker profiteren. Maar daar waren ze wel goed in in dat profiteren en uitbuiten. 

Ereschuld

Met belangstelling het artikel in de Volkskrant van 25 april gelezen over de ereschuld aan Groningen en het leren van de mijnsluiting in Limburg. Geld is inderdaad niet de oplossing.

Als kind uit de oostelijke mijnstreek, wil ik pleiten de jongeren te behouden voor de streek. Zorg ervoor dat ze kunnen leren, wonen en werken in hun eigen regio. De samenleving blijft dan behouden. Scholen kunnen blijven bestaan. De Randstad raakt niet overvol. Politici horen hiervoor te zorgen zowel van linkse als rechtse signatuur. Schep hiervoor de mogelijkheden. Dat kost geld, maar levert het dubbele op.

Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 2

Deze is van 11-4-2023 een dag na haar verjaardag, zou ze wel nuchter zijn? 

Ze is boven de 70, niet te geloven, ze is net een dag 74. En dan die voorlaatste zinsnede, "Alles hoort erbij", toppunt van hypocrisie, ik heb er nooit bij gehoord, sterker nog ze hebben me onterfd en zo iemand schrijft in de krant dat iedereen er bij hoort. Transgender in het gezin en dan ff zeggen ja we aanvaarden je wel, want we zijn voor diversiteit, tenminste de buitenwereld moet dat denken en geloven, maar voor de rest, je kop dicht houden. 

Ik ben nu boven de 70. Volgens sommige briefschrijvers heb ik niets meer te vertellen. Mag ik mij nergens mee bemoeien. Als ik ziek word, moet ik de gezondheidszorg niet zoveel belasten. Dat kost teveel. Verder moet ik niet klagen.

Aan de mensen die dit schrijven wil ik meegeven: ouderen horen ook bij onze samenleving, en hebben iets te vertellen. Net zoals jongeren. Zorg dat onze samenleving divers is én blijft.

Oud, middelbaar en jong, gekleurd en ongekleurd, en ongeacht welke geaardheid iemand heeft. Alles hoort erbij, ook boomers.

En zorg ervoor dat politici die veelzijdigheid bewaken. Daar zijn ze voor.
Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 3 12-3-2023

Ietjes meer als 30 jaar geleden, hadden we voor de 40 jarige bruiloft van mijn ouders een boek samengesteld, terwijl ik de grootste bijdrage had geleverd, stond ik niet in de colofon. 10 jaar daarna werd ik uitgenodigd voor de 50tig jarige bruiloft en ik schreef iedereen een brief, maar  van Magda kreeg ik geen brief terug, dus ik was niet welkom, toen mijn moeder me uitnodigde om naar huis te komen om mijn vader te herdenken in 2002, ben ik gegaan, ik doorbrak de cultuur van het elkaar negeren, maar Magda niet en de rest ook niet, in de kerk werd ik bijna de bank uitgezet, maar ik kon me handhaven. Toen ik om een overzicht vroeg van de bezittingen, en het testament van mijn vader, heb ik 7 maal gebeld met Magda 6 keer heeft ze de telefoon opgehangen als ik wat zei,  uiteindelijk kreeg ik haar man eraan die meende me te moeten zeggen dat ik niks kreeg. Ik heb daarna mijn moeder geschreven met een laatste waarschuwing: kreeg ik inderdaad niks, dan sleepte ik haar voor de rechter. En zie toen kon het. In 2009 overleed mijn moeder. ik was onterfd. Ik kreeg nog 9000 euro van mijn vaders deel en 350 van mijn moeders deel. Ik liep 50.000 euro mis. Ze hebben alles er aan gedaan om ook die 9350 euro niet te hoeven uit te betalen.  Magda praat van Cultuur doorbreken en van machtsspelletje. Dit commentaar slaat alles, wat een hypocrisie ongelofelijk. Als nog eens zo'n onbeschoft commentaar in de volkrant staat ga ik de volkskrant toch vragen om het commentaar van deze aan alzheimer leidende persoon niet meer in de krant te zetten. 

Cultuur doorbreken

Bijna 30 jaar geleden ging ik werken als bouwkundige bij gemeentewerken van een grote stad. Hier werkten voornamelijk mannen. Mannen die zich beter voelden dan hun vrouwelijke collega’s en gewend waren om met elkaar over vrouwen te praten in niet al te fraaie bewoordingen.

Je werd horende doof. Het raakte je echter wel. Als je dan als gelijkwaardige vrouwelijke collega binnenkwam, was dat moeilijk. Een mannencultuur doorbreken was bijna onmogelijk.

Die cultuur is blijkbaar nog steeds aanwezig, als je leest wat er op de redactie van NOS Sport is gebeurd. Maar we zijn nu op een breekpunt aangekomen, en dat is goed.
Magda Savelsbergh, Heerlen

Nummertje 4 11-9-2022

Als ik niet beter zou weten zou je bijna denken, die arme sodemieter totaal geen geld en totaal geen tijd en dan moeten ze ook nog op de kindjes van Naomi letten, och, och wat hebben we het toch zwaar. Ze werkte toch oude afdeling bouwkunde van een grote gemeente, nou dan heeft ze er ook een aardige prijs aan overgehouden, haar man was inspecteur van het MBO onderwijs op het ministerie van onderwijs. In Hillegom bewoonde ze een koop flat van 495000 euro. Klagen met gezonde benen. Bovendien vind ik dat het je plicht is dat je je kleinkinderen verzorgt. Zelf kent ze dat niet, want oma Delahaye kon dat niet meer en is in 1958 overleden en oma Crutzen was winkelierster en had geen tijd. We zijn vaak genoeg naar tante Maria gegaan die ons opgevangen heeft en dat was een zus van mijn moeder. Die nooit geklaagd heeft, maar het met liefde deed. 

Zorgakkoord

Geachte minister Kuipers, ik – oudere, gepensioneerd, vrouw – en met mij vele andere ouderen hebben gezorgd voor onze kinderen, ouders en kleinkinderen. Ontslagen worden als je zwanger werd. Zorgen voor je ouders als een soort thuiszorg, ook toen het te veel tijd ging kosten. Opgepast op onze kleinkinderen: kinderopvang werd steeds duurder.

Nu hebben wij ouderen met slijtage van geest en lijf zorg nodig. Mogen we nu eindelijk ook eens beroep doen op zorg en een beetje aandacht. We hebben altijd onze bijdrage aan de samenleving geleverd. Met de hartelijke groet van een oudere, die dadelijk zorg nodig heeft die niet meer geleverd kan worden. Of moeten wij maar stoppen met het leven?
Magda Savelsbergh-Crutzen, Heerlen

Nummertje 5.  28-1-2021

Nou zij heeft gegarandeerd financiële rijkdom, maar het kan ook zijn dat ze dat niet heeft, want met geld omgaan kon ze niet. Maar ik denk toch wel dat ze de schaapjes op het droge heeft. Toen ze dit schreef woonde ze nog in die kapitale flat van bijna 5 ton in Hillegom. Ze moet alzheimer hebben, dat kan niet anders, want ik, ik was toen nog een jongetje, heb mijn studie helemaal zelf moeten betalen en zij en die andere 4 meisjes hebben geen rooie cent zelf betaald. En ze hebben allemaal gestudeerd, mijn moeder is moeten gaan werken bij Wetzelaer en bij mevr. Grooten, de eigenaren van Schunck in die tijd in Heerlen, om de meisjes te kunnen laten studeren, maar eerst werd Magda getest toen ze van de lagere school afkwam ze werd getest voor lyceum. Want inheb het verslag gelezen wat op de kleerkas van mijn ouders lag. Mij hebben ze nooit getest, wel in 1985 en toen bleek dat ik de slimste was IQ 130. Mij hadden ze naar de MULO gestuurd en daar had ik geen zin in en ben naar de ambachtsschool gegaan, en vanaf dat moment alles zelf betaald. Ook nog altijd 1/3 van mijn salaris afgegeven thuis. Zat naderhand in de erfenis hebben ze o.a. seksie lingerie van gekocht, als je zelf niks meer voorstelt dan moet je de schijn hooghouden. Toen ze het huis uitgingen, hebben ze ook nog de uitzet betaald gekregen van mijn ouders inclusief de wasmachine, die ik overigens gerepareerd heb toen de lagers kapot gingen. Ze hebben geluk gehad met die vader die ze hadden, die alles deed om zijn meisjes te laten studeren, maar voor die ene zoon die een afwijkend chromosoom patroon had, die kon doodvallen. 

Babyboomers

Graag zou ik willen dat columnisten van de Volkskrant het thema babyboomers niet steeds opnieuw oppakken en deze generatie van alles toedichten, met haar zogenaamde financiële rijkdom. Klopt, we zijn een grote generatie. Na de oorlog werden er veel kinderen geboren. Arm en rijk. Kerk en staat stimuleerden dit.

Geboren in die tijd maakte het wel degelijk uit of je meisje of jongen was, de plek waar je werd geboren en hoe vermogend je ouders waren. Als meisje waren de kansen geringer om te studeren. Werd je geboren in het zuiden of oosten, dan was de kans om geen werk te vinden of werkeloos te worden vele malen groter.

De waarden van huizen verschilt duidelijk in deze streken met woningen in de Randstad, tot op de dag van vandaag.

Crisis hebben wij als babyboomers om de tien jaar meegemaakt. Oliecrisis, werkeloosheid, ict, kredietcrisis en deze pandemie.

Gezorgd voor onze ouders en onze kinderen, en opgepast op onze kleinkinderen. Ook dat is steun en betekent financiële hulp. In de economie wordt dit niet in geld uitgedrukt.

Kortom er zijn schatrijke, rijke, minder rijke, minder arme en arme babyboomers, net zoals bij andere generaties. Dat is heel normaal.

_{Magda Savelsbergh-Crutzen, ­Hillegom}